«Μεγαλώνω μαμά...»

Ποτέ δεν με τρόμαξαν οι πρώτες ρυτίδες. Ποτέ δεν σκέφτηκα πως είναι να ζήσω μαζί τους. Πιο πολύ φοβάμαι εκείνο το ταξίδι ζωής,  χωρίς περιεχόμενο. Χωρίς να ζω την κάθε μου μέρα όπως θα ήθελα, όχι όπως θα βόλευε κάποιους.
Η αλήθεια είναι πως δεν τα καταφέρνω πάντα. Συμβιβάζομαι και απομονώνομαι. Φοβάμαι και ξυπνάω. Τότε ταράζω τους γύρω μου, γιατί το κάνω άκομψα.
Χωρίς καμία προειδοποίηση, χωρίς κανένα γιατί. Απλά πάω κατευθείαν στο τέλος, χωρίς να έχω εξηγήσει τη διαδρομή της σκέψης μου και τότε τίποτα δεν είναι οριστικό. Καμία μας απόφαση.. Γιατί τότε έρχεται το πισωγύρισμα. Έρχονται οι εξηγήσεις εκατέρωθεν και υπάρχει ένα γιατί, που συνήθως σε ξαναπάει πίσω…
Ο πιο εύκολος δρόμος είναι αυτός του ταξιδιού με ενδιάμεσους προορισμούς. Σταματάς, εξηγείς, δικαιολογείς, θυμώνεις, απορρίπτεις, αλλά τουλάχιστον ξέρεις το μετά… Ξέρεις πως έχεις δώσει στον εαυτό σου τα περιθώρια να σκεφτεί, πριν το τέλος που μπορεί να είναι άδικο ή δίκαιο. Μπορεί να είναι επιλογή από θυμό ή από ώριμη σκέψη.
Τώρα πια ξέρω πως το ταξίδι μου θα έχει προορισμό εάν εξερευνήσω το μέσα μου και πω στον άλλον τη δική μου αλήθεια που μπορεί και να μην είναι δική του. Όταν περνάς απέναντι από το ποτάμι βλέπεις με άλλα μάτια. Αν καταφέρεις να δεις και με τα δικά του, η απόφασή σου θα είναι οριστική…
Δεν φταίει που μεγαλώνω, αλλά που δεν αναζητώ τον προορισμό μέσα από τα γιατί. Που δεν υπάρχω στο βλέμμα του. Που κοιτώ στο κενό και ψάχνω τα γιατί.  Που δεν ζητάω εξηγήσεις όταν πρέπει, αλλά διαιωνίζω τους θυμούς μου και δαιμονίζομαι.
Προσπαθώ, αλλά δεν τα καταφέρνω πάντα. Είναι στιγμές που αναζητώ άλλοθι στις πράξεις μου!
Ζήνα
http://www.entertv.gr/article/306701/megalono-mama