Η ΗΜΕΡΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ

 Γράφει ο Παναγιώτης Αποστόλου

Ο Λεωνίδας και οι 300 «ημίθεοι» Σπαρτιάτες μαχητές, πήραν την απόφαση. Θα αναμετρηθούν αυτοί οι λίγοι, στα στενά των Θερμοπυλών, με τους αμέτρητους Πέρσες, γιατί έτσι πρόσταζε το καθήκον για την τήρηση των νόμων και η πεποίθηση της αφοσίωσης προς την πατρίδα. Το μήνυμά τους, έγινε παιάνας των γενναίων. «Ω ξειν΄, αγγέλειν Λακεδαιμονίοις, ότι τήδε κείμεθα, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι».

Από τέτοια μηνύματα αυτοθυσίας και αυταπάρνησης εμπνεύσθηκαν ολόκληρες γενεές Ελλήνων ανά τους αιώνες...

και σηματοδότησαν πως «μόνο εμείς οι Έλληνες, αντίθετα από τους βαρβάρους, δεν μετράμε ποτέ το πλήθος του εχθρού στη μάχη» (Αισχύλος).

      Χρυσοποίκιλτα στολίδια της πολύχρονης Ελληνικής Ιστορίας μας, Μεγάλοι Έλληνες που χάραξαν τα ονόματά τους στην παγκόσμια Ιστορία, και έγιναν θρύλος στους αιώνες: Οι Αυτοκράτορες του Βυζαντίου, Ιουστινιανός, Ηράκλειος, Νικηφόρος Φωκάς, Ιωάννης Τσιμισκής, Βασίλειος Βουλγαροκτόνος, Ανδρόνικος Κομνηνός,  Κωνσταντίνος Παλαιολόγος και πολλοί άλλοι. Ακολούθως, ενδεικτικά αναφέρω: οι Λάμπρος Κατσώνης, Αλέξανδρος Υψηλάντης, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Γεώργιος Καραϊσκάκης, Παπαφλέσσας, Ιωάννης Καποδίστριας, Χαρίλαος Τρικούπης, Παύλος Κουντουριώτης και Ιωάννης Μεταξάς.

      Ο Ιωάννης Μεταξάς ήταν ο Κυβερνήτης της Ελλάδος που αντιστάθηκε στα επεκτατικά καθεστώτα του Άξονα κατά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και διαμόρφωσε ουδέτερη και περήφανη εξωτερική πολιτική. Πιο αναλυτικά, τις πρώτες πρωινές ώρες της 28^ης Οκτωβρίου 1940, ο Ιταλός Πρέσβης στην Αθήνα, Εμανουέλε Γκράτσι επέδωσε στον Μεταξά τελεσίγραφο ελεύθερης διέλευσης του Ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο, προκειμένου να καταλάβει λιμένες και αεροδρόμια της χώρας για τον ανεφοδιασμό του στρατού του Άξονα ώστε να περάσει στην Αφρική. Ο Μεταξάς με την άρνησή του και την απόκρισή του «επομένως έχουμε πόλεμο», σηματοδότησε μια από τις πιο χρυσές και ένδοξες σελίδες της νεώτερης Ιστορίας μας. Στο διάγγελμά του προς τον Ελληνικό λαό, ο Ιωάννης Μεταξάς μεταξύ των άλλων είπε: «Έλληνες, τώρα θα αποδείξωμεν εάν είμεθα άξιοι των προγόνων μας και της ελευθερίας, την οποίαν μας εξησφάλισαν οι προπάτορές μας. Όλον το Έθνος ας εγερθή σύσσωμον, αγωνισθήτε δια την Πατρίδα, τας γυναίκας, τα παιδιά σας και τας ιεράς μας παραδόσεις. Νυν υπέρ πάντων ο αγών».

        Εκείνο το πρωινό, λοιπόν, του  περήφανου «ΟΧΙ», που ακούστηκαν  οι σειρήνες του πολέμου, ο  Ελληνικός λαός ξεχύθηκε στους  δρόμους, όχι για να διαδηλώσει  κατά της κυβέρνησής του, αλλά  για να αποχαιρετήσει τα νιάτα  της Ελλάδος που έφευγαν για το μέτωπο. Ελληνικά νιάτα, που δεν σκέφτηκαν ούτε για μια στιγμή πως αποχωρίζονται το αραλίκι στους καφενέδες και την ρέμπελη ζωή των νεανικών τους χρόνων. Νέοι που αρματώθηκαν για να σώσουν την τιμή της πατρίδος και της οικογένειάς τους από τον κατακτητή. Νέοι που εμπνέονταν από την περήφανη στάση του ηγέτη τους και εκστασιάζονταν με τους στίχους του Κωστή Παλαμά: «Αυτό το λόγο θα σας πω, δεν έχω άλλο κανένα, μεθύστε με το Αθάνατο κρασί του εικοσιένα».    Τα δάκρυα του αποχωρισμού, της μάνας και του πατέρα, δεν ήταν δάκρυα λύπης αλλά δάκρυα περηφάνιας και χαράς. Στους σταθμούς των τραίνων, κατά τον αποχωρισμό, ξαναζούσε η μάνα Σπαρτιάτισσα που παραδίδοντας την ασπίδα στο παιδί της, το πρόσταζε «ή ταν ή επί τας». Τις ημέρες εκείνες ξεδιπλώθηκε το τεράστιο μεγαλείο του Έλληνα, που ανάγκασε τον Πρωθυπουργό της Αγγλίας να εκφωνήσει από το ΒΒC το περίφημο και διαχρονικό: «Μέχρι τώρα λέγαμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες. Τώρα θα λέμε: Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες».

      Εκείνη τη χρονιά ο Ελληνικός Στρατός, παρά τον βαρύ χειμώνα, αλλά και το ελλειμματικό πολεμικό υλικό έναντι του εχθρού, πολεμούσε γενναία και κατατρόπωνε τον εχθρό, σε όλο το εύρος της Ελληνοαλβανικής μεθορίου. Στις μάχες στο Καλπάκι, στη Κόνιτσα, άξιος συμπαραστάτης των στρατιωτών μας, ήταν η  γυναίκα μάνα, η γυναίκα σύζυγος, η γυναίκα Ελληνίδα. Η προσφορά της, ανυπολόγιστη! Αυτή, ενέπνευσε αρκετά χρόνια μετά τον μουσικοσυνθέτη Γιώργο Κατσαρό να αποδώσει στην Ηπειρώτισσα γυναίκα την πρέπουσα τιμή, με τον ύμνο: «Γυναίκες Ηπειρώτισσες, ξαφνιάσματα της φύσης, εχθρέ γιατί δεν ρώτησες ποιον πας να κατακτήσεις».

      Μέσα στην αντάρα του πολέμου, όμως και μια άλλη μεγάλη Ελληνίδα, η τραγουδίστρια της Νίκης, η Σοφία Βέμπο, εγκατέλειψε την θαλπωρή της Πρωτεύουσας και μετατρέποντας πολλά τραγούδια της σε πατριωτικά, περιδιάβαινε το μέτωπο και εξύψωνε το ηθικό των παλικαριών μας, τραγουδώντας: «Παιδιά της Ελλάδος παιδιά που σκληρά πολεμάτε πάνω στα βουνά, παιδιά στη γλυκιά Παναγιά προσευχόμαστε όλες να ΄ρθετε ξανά»

      http://www.youtube.com/watch?v=CucnoWtPTNg&feature=related

      Ένας  λαός, ο Ελληνικός λαός που είχε φρόνημα για την πατρίδα, ένας λαός που πίστευε στις αρετές της φυλής μας, ένας λαός που διαφύλαττε ως κόρη οφθαλμού τα ήθη, τα έθιμα, τις παραδόσεις μας, ένας λαός  που είχε βαθιά πίστη στην Παναγιά που τον συντρόφευε στα χαρακώματα, ένας λαός που κανείς μα κανείς δεν μπορούσε να του επιβάλλει να κάτσει φρόνιμα.

      Όμως  η πίστη και η αγάπη του  Μεταξά για την Ελλάδα και τον  λαό της εκδηλώθηκε χρόνια πριν. Έτσι, εν έτει 1936, επί κυβερνήσεως Ιωάννη Μεταξά, η Ελλάδα έφθασε σε αδυναμία αποπληρωμής δανείου προς την βελγική τράπεζα Societe  Commerciale de Belgique και αρνήθηκε να συνεχίσει την εξυπηρέτηση του δανείου. Τότε η Βελγική κυβέρνηση προσέφυγε κατά της χώρας μας στο Διεθνές δικαστήριο, που είχε ιδρυθεί από την κοινωνία των Εθνών, με την κατηγορία, ότι αθετεί τις διεθνείς δανειακές της υποχρεώσεις. Έπειτα υπήρξαν διαδοχικά υπομνήματα της κυβέρνησης Μεταξά και μεταξύ άλλων αναφέρονταν τα εξής: «Ενίοτε μπορεί να υπάρξει μια έκτακτη κατάσταση, η οποία καθιστά αδύνατο για τις κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και προς το λαό τους. Οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν και τις δύο υποχρεώσεις ταυτόχρονα.  Είναι αδύνατον να πληρώσει μια κυβέρνηση το χρέος και, την ίδια στιγμή, να παρασχεθεί στο λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στα δύο. Και, φυσικά, το καθήκον του κράτους, να εξασφαλίζει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημόσιων υπηρεσιών, υπερτερεί έναντι της πληρωμής των χρεών του. Από κανένα κράτος δεν απαιτείται να εκπληρώσει, μερικά ή ολικά, τις χρηματικές του υποχρεώσεις, εάν αυτό θέτει σε κίνδυνο τη λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών του και έχει ως αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση της διοίκησης της χώρας. Στην περίπτωση που η αποπληρωμή των χρεών θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ζωή και διοίκηση, η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να διακόψει ή και να μειώσει την εξυπηρέτηση του χρέους». Το Διεθνές Δικαστήριο, με βάσει την παραπάνω επιχειρηματολογία, δικαίωσε την Ελλάδα. Διερωτάται, λοιπόν ο κάθε ένας εξ υμών, μήπως τότε η Ελλάδα ήταν περισσότερο ισχυρή σε σχέση με σήμερα; Προφανώς όχι…Τα αυτονόητα, όμως, ίσχυαν ακόμα και επί δικτατορίας.

      Ωστόσο, ειλικρινά χαίρομαι, γιατί ο αποκαλούμενος από τις «δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις του τόπου» που είχαν κυριευθεί από αριστερολαγνεία τις προηγούμενες δεκαετίες ως στυγνός δικτάτορας και φασίστας, Ιωάννης Μεταξάς, σήμερα αναγορεύεται από τους ίδιους σε Εθνικό ήρωα για τις επιλογές του σε μια παρόμοια περίπτωση. Χαίρομαι, γιατί το έγκυρο εβδομαδιαίο περιοδικό «Επίκαιρα» ασχολήθηκε προ διμήνου με την συγκεκριμένη υπερήφανη Εθνική πράξη του Μεταξά και στο κλείσιμο του δημοσιεύματος αναγνωριζόταν πως οι πράξεις χαρακτηρίζουν ως πατριώτη ένα Κυβερνήτη. Και όχι βέβαια να αυτοαποκαλείται αυτάρεσκα ως πατριώτης o σημερινός Πρωθυπουργός.

      Παρ΄όλα αυτά, το περιοδικό παραλείπει να αναφέρει, πως το Διεθνές Δικαστήριο με την αποδοχή του Ελληνικού σκεπτικού δημιούργησε νομικό προηγούμενο που επικαλέσθηκαν άλλες χώρες αργότερα.  Για παράδειγμα, η  Αργεντινή το 2003, αρνήθηκε να εφαρμόσει τα προγράμματα του ΔΝΤ και διέγραψε μονομερώς το μεγαλύτερο μέρος του χρέους της και κατ΄αυτό τον τρόπο προστάτεψε τον λαό της από την απόλυτη εξαθλίωση μη υποκύπτοντας στους διεθνείς τοκογλύφους.

      Σήμερα, λοιπόν, Πρωθυπουργός της Ελλάδος δεν είναι ο Μεταξάς αλλά ο «σοσιαλιστής και δημοκράτης», κ. Γιώργος Παπανδρέου και η χώρα μας και ο λαός μας ζουν τη μεγαλύτερη εξαθλίωση ενώ ήδη βρισκόμαστε υπό Γερμανική κατοχή. Αυτός ο Πρωθυπουργός, λοιπόν δεν τολμάει να διαπραγματευτεί με τους Ευρωπαίους διεθνείς τοκογλύφους και κερδοσκόπους τα δίκαια αιτήματα επιβίωσης του λαού του και τον σπρώχνει καθημερινά όλο και περισσότερο σε ένα δρόμο χωρίς γυρισμό. Αυτός ο Πρωθυπουργός έχει παραχωρήσει μέρος της Εθνικής κυριαρχίας και είναι πλέον αλά καρτ Πρωθυπουργός από την στιγμή που ο κ. Reichenbach είναι ο υπερπρωθυπουργός και οι άλλοι Γερμανοί επικυρίαρχοι έχουν εγκατασταθεί στα Υπουργεία και αποφασίζουν για μας. Αυτός ο Πρωθυπουργός, μια φορά δεν είπε ΟΧΙ στους «εταίρους μας». Με περίσσια οσφυοκαμψία σε κάθε σύνοδο της Ευρωζώνης λέει μόνο ΝΑΙ.   

      Και έρχομαι εγώ, ο απλός Έλληνας και διερωτώμαι: Που βρίσκεται σήμερα η Ελληνική περηφάνια, ο εγωισμός, ο τσαμπουκάς που διέθετε παλιά ο Έλληνας; Είναι δυνατόν όλοι αυτοί, της κυβερνήσεως του ΠΑΣΟΚ να είναι Έλληνες, απόγονοι όλων των Ελλήνων που παραπάνω αναφέρω; Είναι δυνατόν να κυλάει στις φλέβες τους αίμα Ελληνικό; Είναι δυνατόν τα σημερινά άψυχα και άβουλα ανθρωπάκια να αυτοαποκαλούνται Έλληνες και να διαχειρίζονται τις τύχες μας;

      Πρέπει, επιτέλους, να ξυπνήσουμε και να καταλάβουμε πως οι πρόγονοί μας που τελικά επέζησαν από τον υπέρ πάντων αγώνα, έδωσαν στην πατρίδα χέρια, πόδια, την ίδια τους την ψυχή. Πρέπει, επιτέλους, να ξυπνήσουμε και να καταλάβουμε πως οι πρόγονοί μας δεν άφησαν τα κόκαλά τους, που είναι ακόμη μετά από τόσες δεκαετίες διάσπαρτα και άταφα, στη Βόρειο Ήπειρο,  για να έρχονται σήμερα οι επικυρίαρχοι Γερμανοί και οι συν αυτώ, να κυριεύουν χωρίς μια ντουφεκιά την χώρα.

      Γιατί τους επιτρέπουμε να μας βιάζουν  καθημερινά; Γιατί ανεχόμαστε την μετάλλαξη που επιβάλλουν; Πότε θα αντιδράσουμε; 

      Στις 28 Οκτωβρίου 2011 ξημερώνει η ημέρα του «ΟΧΙ». Ας αποτρέψουμε την υποδούλωση της πατρίδος μας από τους σύγχρονους κατακτητές, ώστε να μην επιτρέψουμε να παραδώσουν στα παιδιά μας μια πατρίδα καθημαγμένη και κατεστραμμένη.

      Εμπρός  για ένα ΝΕΟ ΟΧΙ του λαού μας.

      Εμπρός  για μια Ελλάδα μεγάλη και ανεξάρτητη, γιατί ως γνωστόν «ο τράχηλος του Έλληνος ζυγό δεν υπομένει»

http://citypress-gr.blogspot.com/2011/10/blog-post_994.html